ترجمه فارسی چکیده:

پذیرش غیرارادی برای مراقبت‌های روانپزشکی بستری به لحاظ اخلاق و به شکل گسترده مورد بحث و مناقشه بوده است، با این حال این عمل از نظر قانونی در بیشتر حوزه‌های قضایی مجاز است. در بسیاری از کشورها، قوانین حاکم بر کاربرد پذیرش غیر ارادی معیارهای اصلی را تعیین می‌کند که بر پایه آن‌ها پذیرش غیر ارادی امری مجاز تلقی می‌شود. این ویژگی‌ها به شکل گسترده با خطر آسیب رساندن به خود یا دیگران، نیاز به درمان یا هر دوی آن‌ها مرتبط هستند. در آفریقای جنوبی، کاربرد پذیرش غیر ارادی توسط قانون مراقبت از سلامت روان شماره 17 مصوب سال 2002 کنترل می‌شود (ام اچ سی ای 2002) که معیارهای روشنی را برای هدایت ذهنی درمانگران تعیین می‌کند. قانون ام اچ سی ای 2002 تصمیم‌گیری پزشکان و فرآیند تصمیم‌گیری آن‌ها را ترسیم می‌کند. با وجود این، پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهند که در عمل، فرآیند تصمیم‌گیری با روشی که در ام اچ سی ای 2002 تجویز شده است، متفاوت است. برای بررسی بیشتر چگونگی تصمیم‌گیری برای پذیرش غیرارادی در عمل، ما با 20 کارشناس مراقبت‌های بهداشت روان مصاحبه کردیم، که همگی آن‌ها تجربه گسترده‌ای در زمینه تصمیم‌گیری برای پذیرش غیر ارادی، کار در بیمارستان‌های منطقه‌ای، محلی و عالی در پنج استان داشتند. همچنین با چهار وکیل مجرب در زمینه سلامت روان مصاحبه کردیم تا بینش‌های بیمار محور آن‌ها را بررسی کنیم. تجزیه و تحلیل ما نشان می‌دهد که تصمیم نهایی برای پذیرش غیر ارادی افراد برای یک دوره ارزیابی 72 ساعته تحت قانون ام اچ سی ای 2002 با مجموعه‌ای از «تصمیم‌های خُرد» توسط طیفی از ذینفعان گرفته شده است، از جمله: 1) تصمیم خانواده یا پلیس برای آوردن فرد به بیمارستان، 2) تصمیم یک پرستار تریاژ برای اولویت دادن به فرد در مسیر مراقبت‌های روانی در مرکز فوریت‌های پزشکی، و 3) تصمیم یکی از اعضای کادر درمان برای تسکین فرد. مشارکت‌کنندگان در مصاحبه‌های ما گزارش کردند که نتایج هر یک از این «تصمیم‌های خُرد» جنبه‌هایی از تصمیم نهایی آن‌ها برای پذیرش غیرارادی یک فرد را نشان می‌دهد. بنابراین، تحلیل ما نشان می‌دهد که تصمیم نهایی برای پذیرش غیرارادی را نمی‌توان به شکل مجزا درک کرد، زیرا پزشکان از طیف گسترده‌ای از اطلاعات بیشتری که از «تصمیم‌های خُرد» پیشین به دست آمده‌اند، استفاده می‌کنند تا تصمیم نهایی خود برای پذیرش را اعلام کنند.